یک   تار ز مویم   به   جهانی   بخریدند

گفتند     سخنها    و    جوابی   نشنیدند

با مهر و وفا چون گِل مار ا نسرشتند                                                       

در   دفتر ما حرف محبت ننوشتند                                                      

پسرـ بهتر زِتی یا تو به خدا قبله نمانید

سرو هم چو کَد ِ صاف ِ تو ئی طور رسانید

والله که بهشت هم چو تو ’پرسیل و صفانید

هِاِن ’خته تک ، ره   بِر’وی مَر که پیا نید

تا خیز بِوَنده   مِنِه ’لوات ِ بِووسه                                                      

گَم بِت بِزَنه و سر’گپات ِ یِووسه                                                     

دختر- ای ’لر اثر نرگس شهلا تو ندیدی

خم در خم   آن زلف چلیپا تو ندیدی

چون سرو چمن با قد رعنا تو ندیدی

ای ’لر بچه گویا زن زیبا تو ندیدی

کاین سان سر ِ راهم بگرفتی به دل زار                                                  

رد شو ز سر راه   من ای مست خیردار                                                

پسر- کج بستن دَسمال ِ زلیخان ِ تو نِیدی

قر دادن ’شولارِ ’همیلان ِ   تو   نِیدی

اِسپیدی   پِستتون و پِس ِ پان ِ تو نیدی

دیدم همه جاسونه و هیچ جانِه تو نِیدی

بدبخت ’مو نِیدم مگو ای مست خبردار                                                       

بدبخت ’هو نونن که نَدیِدن قِرِ شولار                                                       

دختر- گر عرصه قامت بکنم روز قیامت

قامت    چو   نمایم    بشود   باز   قیامت

از معجزه    حسن   نمایم   چو   کرامت

اندر   صف   خوبان   بنشینم   به امامت

گر زلف    برافشانم   یا رخ   بفروزم                                                       

صد همچو همیلا به یکی عشوه بسوزم                                                      

پسر- نِیدی تو همیلا ’چو بیاهه به سر اَو

’ور گردِن ِ   اِسپیدِهونه   مهره   ’شو’تو

سینِس   اِ’گوهی مرمره یا سینی ورشو

چی کوگ   بهاری   اِزَنه   قهقه   و قَوقَو                                           

   مَشگِسه اِ’ور دار’م اِ’نم ور سر شونِس                                                      

یه تیت ِ ’هواری   اِنهِم’ ’ورپَس رونِس                                                    

دختر- از چین سرزلف من آشوب به چین است

بتخانه    چینم    من   و   بتخانه    چنین   است

از   تابش   رویم   که   به خورشید قرین است